III

Wróciłam po dłuższej przerwie i myślę, że teraz już nie będę miała takich długich nieobecności. Potrzebowałam jednak odpoczynku, co mi zdecydowanie pomogło ;)
Zastanawiam się, czy w ogóle ktoś tu jeszcze jest, ale wierzę, że tak, i może przybyło kilku nowych czytelników :D

– Długo jeszcze? – Mia wachlowała spocone czoło kobiecym czasopismem, od czasu do czasu zerkając na krótsze artykuły. Fred nie dowiedział się absolutnie niczego z radia, dlatego odpuścił audycję i wyszedł do ludzi, którzy tak samo, jak jego rodzina, kręcili się po ulicy.

– Nie wiem, mamo – Paili odpowiedziała znudzonym głosem i wróciła do drapania psa.

– Mówiłam pani Picker, że odbierzemy domek o trzeciej, ale za nim tam zajedziemy, to miną wieki.

– Wiem, mamo.

– Wczoraj wieczorem prosiłam twojego ojca, żebyśmy wyjechali wcześniej, ale oczywiście nikt mnie w tym domu nie słucha. Przecież to normalne, że nie tylko my jedziemy nad jezioro.

– Tak, mamo.

– No i widzisz, ty też nie słuchasz.

Przed twarzą Pai przeleciała okładka z Angeliną Jolie w czarnej, długiej sukience. Spojrzała na matkę z wyrzutem, ale kobieta zdążyła się obrócić i wznowić wachlowanie. Jej szczupła, opalona ręka poruszała się w rytm Led Zeppelin.

– Nie możemy wrócić do domu? Wakacje przed telewizorem są lepsze. I „U Hermana” jest weekendowa promocja: dwa zestawy makaronu z serem i żeberka gratis. Na wypasie.

– Świeże powietrze dobrze ci zrobi, moja panno. Już dawno nigdzie nie pojechaliśmy.

– No wiem, ale sama zobacz. Jestem pewna, że w Gainesville też będzie tyle ludzi, co na tej przeklętej autostradzie. Wszędzie krzyczące dzieci, głusi staruszkowie i cwaniacy w przebraniu sprzedawcy pamiątek.

– Marudzisz. Jak już dojedziemy do Atlanty, to będzie z górki – matka odłożyła gazetę i spojrzała na nią przez ramię. – Ojciec dostał wolne pierwszy raz od dwóch lat. Dobrze wiesz, jak bardzo mu zależy, żebyś się dobrze bawiła.

– No przecież wiem… – Paili przytaknęła cicho, ale myśl o tacie, który faktycznie robił wszystko dla niej, zmiękczyła jej serce. Wypatrzyła go kilka metrów dalej, gdzie w skupieniu słuchał starszego mężczyzny z rudą brodą i wąsem. Kiwał energicznie głową, a chwilę potem ruszył z powrotem w ich kierunku.

– Pai, zrób na czwórkę. Podobno mówią o Atlancie – rozkazujący ton ojca zmusił ją do przejścia na przednie siedzenie i zmienienie stacji. Kobiecy głos relacjonował wydarzenia prosto z centrum miasta, w którym z niewiadomych przyczyn rozpętał się strajk. Spora grupa młodych ludzi zablokowała Cleveland Ave i przesuwała się do Hapeville, blokując tym samym południową część miasta.

– No świetnie – dziewczyna popatrzyła na rodziców i skrzyżowała ręce na piersi.

– Facet, z którym gadałem, mówił, że to może mieć związek z tym ostatnim zabójstwem.

– Tego młodego chłopaka? – Mia uniosła brew.

– Ta. Młodzi podobno burzą się, że policjant do niego strzelał, a nie miał powodów. Moim zdaniem, jak zwykle przesadzają. Najwidoczniej musiał coś zrobić, skoro sprowokował policjanta.

– I gdzie są rodzice? Zabrać gówniarzy do domów, a nie urządzają sobie strajki. I co teraz?

– Nie wiem, kochanie. Władze zrobią z nimi porządek i ruszymy dalej. Poczekamy jeszcze godzinkę.

– Obyś miał rację.

*

Faktycznie zjawili się godzinę później, obładowani plecakami i bronią. Naliczyła dziewięć osób, w tym trzy kobiety i jednego chłopca z piegami na nosie. Szeryf z pomocą niesympatycznego kumpla zaryglował drzwi i pomógł reszcie usadowić się w przeciwległym kącie. Virus krążył niepewnie niedaleko nich, ale przestał warczeć, zwabiony zapachem ukrytego jedzenia. Paili siedziała pod ścianą na kocach i w ciszy obserwowała nową grupę, która z takim samym zainteresowaniem rzucała w jej stronę pojedyncze spojrzenia. Nikt jednak nie podchodził, nie wiedząc, czym jest zarażona, a jej świszczący oddech oraz kaszel powodował nerwowe ruchy.

– Nie miałem czasu z nimi porozmawiać o twojej grypie… bo to na pewno grypa, tak? – Rick zjawił się przed nią i podał półmisek z kaszą.

– Przecież mówiłam, że tak.

– Nie musisz się denerwować, wolę się upewnić. Zależy mi na bezpieczeństwie rodziny.

– Mam się rozebrać, żebyś uwierzył? – przełknęła kęs.

– Wierzę – potwierdził i przysiadł obok, podając jeszcze butelkę wody. – Długo nie jadłaś?

– Kilka dni.

– To znaczy trzy, cztery, dziesięć?

– Kilka.

– Nie każę ci się z nami zaprzyjaźniać, ale mogłabyś chociaż odpowiedzieć na pytania. Mówiłem ci już, że nie musisz się nas obawiać.

Paili pochłonęła przydzieloną porcję w niecałą minutę i zabrała się łapczywie za picie wody. Westchnęła z ulgą, czując przyjemne uczucie rozchodzące się po wysuszonym gardle. Rick nie odszedł, nie przejmując się jej oschłym tonem, tylko cierpliwie czekał, aż skończy, by zabrać od niej puste naczynia.

– Dobra, to co chciałbyś wiedzieć? – otarła usta rękawem i wyciągnęła nogi.

– Masz jakąś grupę?

– Miałam. Odeszli jakiś czas temu.

– Zostawili cię samą? Czemu?

– Bo zachorowałam. Nie ja pierwsza i pewnie nie ostatnia.

– Ilu was było? – mężczyzna patrzył na nią w skupieniu, kiedy otwierała z wysiłkiem popękane usta.

– Na początku dwudziestu. Radziliśmy sobie naprawdę dobrze, mimo tego, że mieliśmy sporo dzieci i starszych. Niestety dzieciaki nie były przyzwyczajone do takiego trybu życia, a niejedną noc spędzaliśmy pod gołym niebem i to w czasie deszczu. Szybko łapały katary, które zmieniały się w grypy, zapalenia oskrzeli, płuc… Najmłodsze, które miały słabe organizmy niestety umierały. Tylko że epidemia nadal się utrzymywała i chorowali też dorośli. Sporo odłączyło się od grupy, chcąc uniknąć zarażenia, sporo zmarło z wycieńczenia, aż zostało nas ośmioro.

– I zachorowałaś ty.

– Jak widać. Byłam pewna, że dam radę, ale gorączka była gwoździem do trumny. Zostawili mnie tu razem z psem i już nie wrócili. Nie jestem trędowata, twoi ludzie nie muszą zachowywać się tak, jakby bali się, że zaraz coś im zrobię.

– Zaraz im wszystko opowiem.

– Jej córka zaginęła? – Paili pokazała na chudą kobietę, siedzącą na ubitej ziemi obok ciemnoskórego mężczyzny. Miała krótkie, mysie włosy, a na twarzy kilka bruzd. Zaczerwienione oczy świadczyły o długim płaczu, chociaż teraz żadne łzy nie szkliły się w kącikach oczu.

– Tak. To Carol. Straciła męża w obozie, który mieliśmy w górach. Sophie to jej jedyne dziecko.

– A ten młody, co ukradł mi psa, to kto?

– Carl. To akurat mój syn. Lubi zwierzęta, więc musisz mu wybaczyć – czułość, jaka wymalowała się na twarzy Ricka, przypomniała jej o ojcu. Ilekroć myślał, że nie widzi, pozwalał sobie na takie samo spojrzenie – pełne ciepła i bezwarunkowej miłości.
Syn Ricka klęczał na środku stodoły i drapał Virusa po brzuchu. Pies rozłożył się na plecach i machał zamaszyście długim ogonem, wyrzucając na boki grudki piachu.

– Virus wyczuwa, komu można ufać. Najwidoczniej twój syn stał się jego ulubieńcem.

– Chyba nie masz nic przeciwko? – zapytał prędko, otrzepując czarne spodnie.

– Nie. Przynajmniej mam trochę spokoju – wreszcie zdobyła się na szczery uśmiech, czym przypieczętowała ich krótką znajomość. Przestała przejmować się obecnością obcych, a oni z wyraźną ulgą przyjęli słowa Ricka, który dokładnie wyjaśnił im, co spowodowało jej zły stan zdrowia. Dopiero wtedy większość przyszła zamienić z nią kilka słów i podziękować za udostępnienie dachu nad głową. Tylko Carol i małomówny kusznik nie uczestniczyli w zbiorowisku. Mężczyzna wędrował przy drewnianych drzwiach, raz po raz zaglądając w prześwity, a kobieta zwinęła się w kłębek, i resztę wieczoru szlochała, tłumiąc dźwięki własnymi pięściami.

Paili starała się zasnąć, wsłuchując się w spokojne oddechy innych, ale i tej nocy gorączka nie dała za wygraną i nawet woda nie zdołała ochłodzić rozpalonego organizmu. Ubranie przykleiło się do spoconego ciała, a pies, który ułożył się blisko jej boku, odszedł obrażony, kiedy po raz drugi ludzka noga przesunęła go z koca na glebę.
Dziewczyna przekręciła się na brzuch, odgarniając narzutę. Westchnęła z bezsilności, ale zagryzła mocno wargi, gdy poczuła nadchodzącą falę płaczu.

– Weź się w garść, kretynko. Nastawienie psychiczne to klucz do sukcesu – skarciła samą siebie. Jednak chęci nijak miały się do rezultatów. Przez kolejną godzinę wierciła się we wszystkie strony i jęczała w poduszkę, trawiona wysoką temperaturą. Nie mogąc dłużej znieść bólu mięśni, poderwała się w górę i usiadła rozdygotana, podciągając kolana pod brodę. Piwne źrenice bez problemu przyzwyczaiły się do panującego mroku, dzięki czemu niemal od razu spostrzegła wysoką postać, która stała naprzeciwko.

– Czego chcesz? Jesteś śmiercią? Przyszedłeś mnie wreszcie stąd zabrać?

– Ani mi się śni.

Usłyszała niski, lekko chrapliwy głos. Postać schyliła się nad nią i uklęknęła, grzebiąc przy tym w kieszeni koszuli. Paili przetarła zamazany wzrok i rozpoznała w mężczyźnie dziwnego kusznika, który sprawiał wrażenie odciętego od życia dzikusa. Zdziwiła się więc, czując, jak wkłada jej w dłonie prostokątne, małe pudełeczko.

– Co to ma być? Prezent zapoznawczy? – wymamrotała słabo i zbliżyła rzecz do twarzy.

– Lepiej, żeby ci pomogły, bo nie mam ich dużo – uciął krótko.

– Tabletki? – poczuła ukucie nadziei, kiedy bez słowa skinął głową i wstał. – Pomogą?

– To mocne leki. Jedna tabletka na dobę.

Nim zdążyła podziękować, obrócił się na pięcie i odszedł z powrotem do drzwi, przy których rozłożony miał stary pled.